VROUWTJE PIGGELMEE

Helemaal objectief kan ik deze foto niet meer beschrijven. Ik ken immers de plek, de fotograaf en ben een beetje bij de geboorte van deze foto geweest. Alhoewel niet echt bij de geboorte maar daar wel heel dicht bij. Laten we zeggen dat er al 10 cm ontsluiting was (als we het nu toch over sluitertijden en andere fotografische termen gaan hebben) maar er was nog geen fotokind te zien.

We waren in Parijs en volgens de wens van Wim die altijd zegt dat er meer is dan het winkel-wankelgebied waren we naar een van de banlieus van Parijs getogen.

Dat gaat zo. De eerste 7 metrohaltes bevind je je nog tussen het soort Parijzenaars zoals Jan Brusse ze heeft meegemaakt en beschreven, maar gaandeweg komen er voor elke witte die uitstapt 2 zwarten voor in de plaats en voor je het weet bevind je je als enig korreltje wit in een pak pure hagelslag. Boven de grond gekomen staan we in een futuristisch landschap. La Defense, de moderne tegenhanger van de Champs Elysees.

Grote hoge kantoorgebouwen, lege kille vlaktes met af en toe een verloren voetganger. Geen kantoorpersoneel te bekennen omdat het weekend is. Heel in de verte op dezelfde as zie ik de Arc de Triomphe liggen.

Ik zie wel dat het lijnenspel van de gebouwen en de grote spiegelende kantoorramen uitnodigen om te fotograferen en dat doen we dan ook beiden. Als ik Wim na een tijdje ga zoeken zie ik hem met zijn toestel boven op twee honden uitlatende flatbewoners staan die -in tegenstelling tot de honden- niets met elkaar te maken willen hebben. Zo ziet het er althans overduidelijk uit.

We trekken verder. Wim wil nog even de woonwijk Nanterre in die zich achter de kantoorgebouwen bevindt en we spreken af dat we elkaar over een uur of twee weer treffen. Ik daal de roltrap af naar beneden om het ondergrondse winkelcentrum te bekijken en op de afgesproken tijd treffen we elkaar weer. Helemaal enthousiast word ik meegetroond de woonwijk in. Hoge ronde torens in de kleuren oasegroen, azuur blauw en saffraangeel met grote vrolijke en ook huilende ogen als ramen, staan dicht bij elkaar.

Mannen met djellaba's en gesluierde vrouwen lopen van en naar hun flats. Ik weet dat de gebouwen ontworpen zijn door bekende kunstenaars die in hun vormgeving hebben getracht iets van de sfeer van het land van herkomst van deze bewoners weer te geven. Nu zie ik de foto... Een klein vrouwtje zo klein als vrouwtje Piggelmee komt over het gegolfde woestijnzand aangelopen. Ze heeft net water gehaald bij de oase of is het een kleine baobab? Ze draagt een warme winter jas. Het zand voelt hard als steen. De noordenwind roept op tot gebed. Vanachter de huilende ramen kijken haar dorpsgenoten haar na.

 

Karin Fokken, Utrecht 14 oktober 2012